Hüüt hett 'n dat jo mit Schallplatten nich mehr so dull, dat geiht mehr üm Kassetten un CDs. Man, wenn du noch Platten (un en Plattenspeler) hest (ik heff), denn leggst du di jo ok hüüt noch mol ene op un luusterst un freist di un denkst an freuher . . .

Woso ik dor nu jüst op koom? Werner Bull hett mi Middeweken anropen un no en plattdüütsch Gedicht froogt un wo he dat finnen kunn; dat Gedicht füng so an: "Keen Graff is o breet - " "Dat is von Klaus Groth, Werner", anter ik, "dat steiht in den Gedichtband "Quickborn". Du weest, dat mit "Graff" hier "Graben" meent is?""Och so, jo. Dat paßt ok beter to so 'n "Liebesgedicht", nich! Ober Klaus Groth, du, sünd de Gedichten nich so 'n beten - äh - "rührselig"?"

"Nee, Werner. Scheune Gedichte hett Groth schreben, vele sünd vertont, to Leeder worrn. Sünd ok veel eernste, ober "rührselig"? Dat kummt jo ok dorop an, op wat for 'n Oort se opseggt, vorleest oder sungen ward, so 'n Gedichten, so'n Leeder . . ."

Un do full mi batz Hannes Wader in, de in de söbentiger Johren en Schallplatt mit plattdüütsche Leeder rutbrocht harr; de Platt heff ik mi domools kofft, un de müß in mienen ollen Plattenhupen noch sien. So sä ik denn to Werner: "Du, kumm doch Sünndag mol vorbi, ik speel di denn Hannes Wader vor, dor is nix "Rührseliges" dorbi, kannst gleuben."

So, dat weer afmookt, un ik soch nu de Wader-Platt. Mann, ik kunn se nich finnen! Nich in den Stopel, nich bi de plattdüütschen Musikbeuker, ok in keen Schuuf! Dammi, harr ik de denn verlehnt, vor fofteihn Johr, vor teihn Johr? Do reep ik in mien Noot bi mienen Fründ Gerd an, de ok Platten un Plattdüütsch geern hett: Wat he mi helpen kunn, so un so.

"Jo, Günner, ik kann di helpen. Denn geev ik di dienen Hannes Wader wedder, den du mi vor söben Johr lehnt hest. Harr ik ganz vergeten. Ober ik öberspeel se mi nu gau un bringt di de Platt morgen vorbi!" Sünndag mit Werner un Hannes Wader un Klaus Groth weer bannig scheun!