Lütt beten Platt
Dat gifft so'n oll Theoter-Dööntje, dat ik as grote Jung al heurt un mi kringelig lacht heff: In Richard Wagner sien "Rheingold" mutt Erda, de ut Nebel un duuster Sülberlicht opstiggt, singen: "Weiche, Wotan, weiche!"
Dat is en ganz dramatische Stell'. As de Sängerin dor nu mit optreden mutt, froogt ehr eben vorher en Kolleeg: "Du, isst du lieber hartgekochte Eier oder weiche?" Oha, oha, denn bliev mol eernst un sing dramatisch: "Weiche, Wotan, weiche!"
Wenn op'e Bühn' unverwohrens in Text un Speel wat dortwüschen (oder dorto) kummt, denn kann dat licht ut de Fassong gohn. Man wenn dor wat wegblifft, wat'n gewohnt is, denn geiht dat ok mol in de Büx!
Vor 50 Johr rüm vertell mi en Schauspeler, de bi de Karl-May-Spele in Radebeul (noch nich Segeberg!) mitmookt harr, een Kolleeg harr bi en bestimmte Stell' - "dräuende Wolken am Firmament" - ümmer den rechten Arm gewaltig hoochreten." Ik kunn düt Gedoo nich mehr uthollen un heff em beden, dat to loten."
Bi den nehgsten "Shatterhand"-Optritt hett de anner dat denn ok nich mehr mookt; un do kunn mien Schauspeler nich wieder, sien Text weer weg! De gresige Armswung weer sotoseggen dat "Stichwort" woorn.
Do hett he noher to sienen Macker seggt: "In Gottes Namen, mach deine alberne Armbewegung doch wieder!"
Sowat in de Richt vertell mi ok en Fründ, de al lang bi'n Laienspeel-Bühn' mitmookt: De Speler von de Hauptrull harr in een Stück merrn in'n tweten Akt en poor plattdüütsche Gags achterenanner. Dunn keem von't Publikum jümmer so'n langen Dunner-Bifall.
Dat woor for mienen Fründ denn so'n lange "Klatsch-Pause", eh dat he wedder an weer. Man eenmol bleef dat Lachen un Klatschen ut (worüm??), un do harr he den Text noch nich op'e Tung! Dammi ok!
Do lachen de Tokiekers un ok sien Mitspelers öber em! Bet - jo, bet de Toseggersch (Souffleuse) em sien Wöör totuustert het tun he wiedermoken kunn.
Jo, Schauspeller-Spooß . . .