Lütt beten Platt mit Abendblatt
Bi Albert Mähl (1893-1970) heff ik mol leest: "För jeden schickt uns Herrgott wat Godes, un de Dübel leggt ümmer apart wat bi."
Kiek, - dat Böse is ok bi Mähl as Persoon dor, as Dübel, wat in vele Wöör von uns Vorollern so düütlich ward.
So heet dat to'n Bispill: Wo uns Herrgott en Kark hett, buut de Dübel sik en Kapell! Wat de Dübel "apart" bileggt, dat is wat Eegens, wat Besonners - oder nix Godes! Gott sien Wedderpart will uns woll verseuken, will uns stötern (stolpern) un fallen loten.
Wi riet uns dor doch mit af, ehrlich, anstännich, ornlich, "human" to sien; ober wo licht is'n ok mol versocht, dorch de Fingers to kieken, wat sachter anghon to loten, gor wegtokieken;
geiht sowat woll mit den Dübel to?
Wenn wi wat nich henkriegt, wenn wat nich so slumpen will, as wi dat wüllt, denn denkt oder seggt wi licht as uns Vorollern: Dor sitt de Dübel mank!
Oder ok: De Dübel hett dat mank de Fingers! Oder: Dor hett de Dübel sien Füüst mank!
So'n Wöör wiest, de Dübel is as Persoon dacht; ober ok as en Sinnbild, en Sinnbild for dat Slechte, das Böse. Wenn bi'n Minsch mit eenmol de Slechtigkeit openboor ward, denn heet dat: Nu kummt de Dübel bi em rut!
Hüüt meent wi jo lichthen un putzigerwies, wenn een in de Döör kummt, von den wi jüst sproken hebbt: Wenn'n von'n Dübel snackt, denn is he nich wiet.
En oll Woort, wo'n den Dübel (Satan, den Swatten, den Deuster, den Musche Blix) dorchut as Persoon denken kann, heet: Wenn'n von'n Dübel snackt, denn steiht he achtern Knick!
Dammi ok, de hett wiß nix Godes in'n Sinn, un to licht loot wi uns op sien Siet trecken.
Mit en anner oll Woort - un dor mag'n villicht noch en beten öber sinneern - will ik nu opheuren:
To Gott hinkt de Lüüd, to'n Dübel loopt se . . .!