Wenn ik uns Fründin "Scheunen Hilligobend, Sonja!" wünschen do, denn smuustert wi beid; wi denkt an ehr Vertellen ut dekinnertiet, dat se so'n scheun un fierlich Fomilienfest en poor Johr nich hatt hett tohuus.

Ehr nette un flietige Vadder harr sik no'n Krieg in de Veerlannen en lütt Fuhrgeschäft opboot, un an'n 24. Dezember gung he no't Freuhstück sien besten Kunnen beseuken, sä Goden Dag un Dank un "Proost!" Wenn he denn bi Klock dree rüm wedder an'n Loden keem, harr he "enen toveel", harr "runne Feut", weer ober noch munter un lustig. Wi hebbt Sonja domools froogt: "Is he denn sprüttenduun west?"

"Nee, dat nich. Man he harr eben enen ünner de Prüük, wull sik dat ober, alleen wegen Modder un dat Fest, nich anmarken loten un greep no sien Gitarr." "Een von uns meen domools: "So'n poor Wiehnachtsleder op'e Gitarr, dat's doch nett!"

Do hett Sonja eernst un grientjerig togliek seggt: "Jo, dat weer viellicht nett west! Man Vadder weer jo fideel un sung denn ok fideele Leder, so as "Lene Lehmann ging mol spazieren" - un "Was macht der Meier - am Himalaya". Wenn Modder em denn so'n beten trecht un op Wiehnachten henwiesen wull, lach he ehr an un sung: "Mein Mädel hat einen Rosenmund", un wenn se spoßig schüttkopp, keem viellicht "Madel, ruckruckruck an meine grüne Se-i-te!" Denn grien Modder un gung in de Köök. Wat sull se ok moken? Vadder weer en leben un flietigen Mann, un dat Dankseggen bi de Kunnen weer for dat Geschäft ok goot un richtig, ober - na jo - so weer't. . ."

"Un bi de Bescherung?" hebbt wi froogt.

"Dat weer jo de Bescherung!" hett Sonja antert. "Vadder hett noch en ganze Tiet munter droplos speelt, hett as letzt ümmer "Heil über dir, Hammonia!" sungen, denn hett he de Gitarr weg- un sik op't Sofa leggt un hett slopen, so von Klock halbig fief bet acht rüm. Weer ok nich wook to kriegen. Modder hett denn gegen soß mit uns twee Deerns de Bescherung mook; na jo, ok dat weer nett so dree-veer Johr. . ."