Wenn'n "Plattdüütsch" studeert (dat geiht in Hamborg, ik heff dat vor so soßtig Johr en lange Tiet bi den netten Prof. Niekerken doon), denn kriggt'n ok mit dat Ooltsassische (Altniederdeutsch) un dat Middelnedderdüütsch (Mittelniederdeutsche) to doon. Dat is jüst so bi de "Süster" (Schwester) Hochdeutsch, wo'n sik ok befoten mutt mit dat "Althochdeutsche" (um 800 n. C.) und dat Mittelhochdeutsche (so in't 13./14. Johrhunnert).

In en längeren middelnedderdüütschen Text heff ik en "Predigtmärlein" leest, dat ik so klook un nüüdlich funn, dat ik't in't Plattdüütsche von hüüt (Neuniederdeutsch) öbersett heff - "De kloke Keunig": In Frankriek is mol en kloken Keunig west, de hett op allens goden Verscheel seggen kunnt un hett sik jümmers to helpen wußt.

Un en goot Hart hett he ok hatt. - Eenmol is bi em so'n plietschen Gesell anlopen komen, de ganz arm weer. De hett to den Keunig seggt: "Hoge Herr Keunig, ik bün von Rechts wegen Joon Broder. Ik wull Ju dorüm bidden, mi mit en Klenigkeit ünner de Arms to griepen." Do hett de Keunig antert, he harr dat noch nienich heurt, dat he en Broder harr, un he hett geern weten wullt, wo he dorto keem. Dorop de Gesell: "Herr Keunig, mien Öllervadder, de hett Adam heten, un jüst so hett ok Joon Öllervadder heten. Nu dücht mi, wenn wi den glieken Öllervadder hebbt, denn sünd wi ok Bröder."

Dat hett he sik jo nu ganz vigelliensch utklamüüstert hatt. De Keunig hett ok bi sik lachen müßt. Ober he is jo en ganzen Kloken west: De Gesell sull man den annern Dag wedderkomen; he, de Keunig, wull woll wat finnen, neem den Broder mit holpen weer, un wat he, de Keunig, goot missen kunn.

He leet nu von all sien Hoffsnieders tosomen enen groten Sack neihen. - As de Gesell den annern Dag den Sack sehg, do dach he wunner, wat he nu woll kriegen sull. Do nehm de Keunig en lütt Pennstück ut sien Schapp, smeet dat in den Büdel, geev den driesten Pracher den Büdel hen un sä: "Wenn di all dien Breuder so veel geben doot as ik, dennso büst du veel rieker as ik un!"