Lütt beten platt

Dor geiht he hen, de Rolf Tetens, groot un Grood, as ut'n Ei pellt, de griesen Hoor fein an'n Kopp, un he swunkt licht un lässig sienen Handstock. Nee, stütten mutt he sik dor nich mit, dat is man wegen den Schick. Un püük un mit Schick kennt'n em, den so üm 75-jährigen Ex-Amtmann, den adretten un reserveert fründlichen Beamten, de Gedüür harr bi't Tohören un ohn Gedoo helpen dä, wen he kunn. So is he hier allgemeen bekannt. Keeneen kann em wat noseggen, den ranken Tetens.

Ober, Minsch, de kunn doch mol - wat weet ik - mol luut worrn sien oder villicht in't Sporthuus enen öber'n Dost drunken oder mol en beten talteriger antrocken west sien! Ober nee, allens nich.

Man de Rolf, uns Strotenfründ Rolf Tetens, de weer as Jung al egen. Wi sünd tosomen groot worrn, he hett to uns höört un mit uns mitspeelt; ober so'n Klopperee un Haueree hett he nie mitmookt. Gediegen weer ok, dat he nie schietig worr bi't Spelen, wo unsereen mennigmol utsehg, as wenn he Rekloom gegen Woter un Seep mook.

Bi't Footballspelen op'e Stroot mook Rolf op't leevst en beten Künsten mit den Ball; mit Bums Tore scheten un Spele winnen weer em nich wichtig.

As Rolfi 15-16 wee - en groten, slanken Jung mit krüllte brune Hoor -, dunn dröög he mitmol "Gamaschen", wo wi "Dackeldecken" to sän. Wi müssen smuustern, ober dat dä em öberhaupt nix. He flaneer dor eernst mit dorch de Stroten, dröög ok oftins en feine swatte Aktentasch in de Hand - binnen weer dor man en Taschendook. Sien "Gabbadäng", as wi sän, also sien Gabardine-Mantel an'n Sünndag weer ok en wunnerbore Wucht, würklich schick!

Afgünstig weern wi bi Rolf nie; he harr nu mol wat Besonners, mientwegen ok en Tick, ober he höör to uns. Un as wi dat en Tietlang all mit'n Regenschirm kregen, mit'n Paraplü, vonwegen Mr. Eden, den ingelschen Butenminister, de ümmer enen dreeg, un wi düütlich moken wullen, dat wi "anglophil" weern, - bi Rolf Tetens sehg dat an'n besten ut, he leet richtig as so'n angahn Gentleman, wat bi uns anneren nich so recht slumpen wull.