Lütt beten Platt

Giez kann nich lieden, dat'n dat Licht bi em anstickt, is so'n oolt Woort. So'n richtigen Giezknubben sitt leber in'n Duustern.

Bi uns Tant Luise, de in't Oller ümmer "spoorsomer" worr, brenn ok man heuchstens een Lamp to Tiet, un se kreup freuh op'n Wiemen. Na, un dat en annern sik nich mol Solt op't Broot gönnt, is jo ok en fein Bild for'n gresigen Knickerbüdel.

In Mensing sien "Schleswig-Holsteinisches Wörterbuch" findt sik noch: He is so giezig, he fritt sik de Schiet ünner de Nägel rut, un: He söcht un Luus ut de Pickballig (Pechkübel).

For den Giezigen gifft dat en Rehg scheune Wöör: Giezbuck, Giezbüdel, Giezhamel, -hals, -knacker, -knubben, -knüppel, -kopp, -kragen, -lappen, -michel, -pinsel. Un nu ok "kniesig" un "knickerig" giezig bedüüdt, gifft dat ok dor "scheune" Hauptwöör, to'n Bispill Knickerjahn und Knickerbüdel, Kniesbuck, Kniespeter und Kniesgreten (endlich mol en Froo, verdorri!). Mien Tante Luise, weetst woll, en Keuhlschapp harr se woll; man von November bet Feberwoor weer de Stecker ruttrocken! "Is doch koolt noog in de Köök", sä se, jo, un inböten dä se blots in de Stuuv . . . - Bi uns in de Stroot wohn en netten jungen Mann. Blots denn kemen wir dor achter, dat he beus knausterig un gnietschig weer, dat weer reinweg en Krankheit. He pedd sik to'n Bispill sien Scheuh ümmer an de Siet von de Footmatt af, wegen dat se dor jo an'n wenigsten afnutzt woor un weer, un ut jüst densülbigen Grund gung he de Trepp in sien Reihenhuus ümmer ganz breetbeenig rop, enen Foot dicht an't Gelänner, den annern an de Wandsiet . . .

Uns hett noher blots den sien Froo fix leed doon, dat se mit so'n Pennschieter un Sitt-op'n-Sack verfreet weer. Den de Giez so ünner hett, de kummt ok nich mit'n Ellbogen in de Tasch! Un lüüte Ohren hett he ok hatt, un so een sall jo giezig sien, as dat heet (stimmt dat ümmer ??).

Dat gifft noch so'n oll Woort: De Nerigkeit bedrüggt de Wiesheit. In Schütze sien "Holsteinisches Idiotikon" (von 1802) steiht dor to'n Verkloren bi: Wenn man etwas aufhebt so lange, bis es verdirbt und nicht mehr zu genießen oder gebrauchen ist, so hat man unweise getan.