Lütt beten Platt mit'n Abendblatt

Handfaste Lüüd sünd mi leber as so'n Spinners. Ik heff en goden Bekannten, de hett en lütte Speditschoon. Wenn mol Noot an'n Mann is, fohrt he noch sülben sien Kunnen af, de flietige un lustige Keerl. Öber em heff ik nu so'n Stückschen heurt:

Sien Modder roppt em an: "Jung, Vadder is so beus mit de Bandscheiben an! Kannst du em no'n Diktor fohern?" Kloor, he suust glieks mit sienen groten Pkw no Barmbek, rop op'n Börgersteig un vor'n Huusingang.

Do kummt jüst en Uudl an un seggt wat von "Halloh, verboden". Werner jumpt ut'n Wogen: "Also, wenn du en Keerl büst, denn snackst du nich von Verboden, denn footst du mit an. Kumm, dat is en Nootdeenst! "Do geiht de Uutz wohrhaftig mit in de Wohnung, wo de Vadder quiest un queest (nörgelt un stöhnt).

Na, wat in't Krüüz to hebben, dat is jo ok keen Lustpartie! - De Olle ward nu von Söhn un Schupo no'n Wogen holpen un op de Achterbank verfracht. Denn bedankt Werner sik bi den Uutz: "Nett! Du büst en Keerl!"

In't Lodenzentrum in de Hamborger Stroot wohnt de Dokter in de Sounsoveelte Etoosch. Werner nimmt nu ut sienen Wogen en Sackskoor (zweirädrige Handkarre) un stellt mit Modders Hölp Vadder dor rop. "Löhn di trüch un holl di fast!" seggt he denn un schufft sien lebennig Rollgoot in't Huus un no den Fohrstohl to. He fohrt so vorsichtig, as harr he Nitroglycerin loodt, Vadder sall jo nich so dull lieden.

De Lüüd in de Teufstuuv kiekt no jem hen un grient, un de Dokter, as de jem süht, lacht un meent, op so'n Sackskoor weer noch niemools en Patschent bi em ankomen. Vadder kummt glieks ran, kriggt en bosige (heftige) Sprütt un en Rezept un dat Verspreken, dat de Dokter em annern Dag to Huus beseuken will. Un he seggt noch: "Solch Transport is so schick, der muss einmalig bleiben. Wenn ich das vorher gewusst hätte, dann hätte ich unsere Zeitung angerufen und das knipsen lassen! Toll, so ein Einfall!"