Weer di dat scheun den enen Dag in de verleden (vorige) Week! Kloor Frostwetter, hogen Heben, feine Luft, un de Feberwoorsünn meen dat goot. De Welt sehg püük ut, een kunn dor sien Höög an hebben. Man den snnern Morgen: Ik mook de Gardinen op, oh nee, oh nee! Dicke Dook (Dunst, Nebel) liggt öber dat Feld achter unsen Goorn, vöörn op de Stroot ok; de Strotenlantücht is en meudes Funzellicht, kannst meist nix sehn. "So'n Schiet!", brumm ik, wi wullen den Dag doch beten rümfohren . . . As ik denn no'n Bäcker iel, Mann, much ik egentlich gor nich dorchoten, so swoor leeg de fuchte Nebel enen op de Bost. De Bäcker, denk mol hen, harr noch gor nich op; no fief Minuten keem ober de Bäckersche; anners mookt wi ümmer mol en lustigen Snack, man nu sä se blots: "De sünd noch nich dorchkomen mit ehr Soken." Ik sä blots: "Soß Rundstücke!", legg dat Geld hen un hau af.

"Köönt wi denn hüüt nomeddag fohren", freug mien Froo. "Dat weet ik noch nich", raunz ik. - "Woso denn nich?" - "Bün ik en Prophet?!", segg ik. - "Wat sall dat denn?", meent se argerlich. Ik greep mienen Hoot un Mantel un suus mit en gnadderich "Tschüüs" ut de Döör . . . As ik mit den Wogen an't Stroteneck bün, kummt en Auto von links, nimmt mi de Vorfohrt - denk ik, liekers dor nach Platz noog for em is. Man ik arger mi, suus achter em her un huup un lichtlücht em en poormol an, so, dat hest du dorvon! Ik mark denn ober, dat mi egentlich düsse Nebel argert, un segg to mi: "Reeg di wedder af, Mann!" Op de Arbeit is dat ok anners as sünst; de sünd nich grood grantig, man so unfroh un beten vergretzt, as weern se mit'n linken Foot ut't Bett komen. Dor leeg wat in de Luft twüschen de Lüüd. Wat ward anners in de Kantin' flaxt un lacht. Hüüt: Allens ward scharper seggt, allens ward ungoot opnohmen. Dat Dullste weer, as de junge Siems to den Bookholler Kurts seggt: "Na, Se hebbt sik den besten Platz reserveert, wat?" He meent den Platz blangen de Etensklapp, un Kurts sitt ok noch mit de Chefsekretärin an enen Disch. Do jumpt Kurts hooch un röppt beus: "Was wollen Sie damit sagen?!" To'n Glück keem de Chef jüst rin, un dat leep noch mol so hen . . .

Nee, würklich, ik harr dat spitzkregen, dat weer en Schietdag, dor müss'n hellsch vorsichtig sien. Un as ik an'n Nomeddag no Huus keem, sä ik dat ok to mien Froo, strook ehr mol öber'n Kopp un legg mi for twee Stünnen op de Couch to'n Slopen. - Un no'n Obendbroot meuken wi uns heet Woter, stellen den Rumbuddel op'n Disch un drunken kommodig (gemütlich) en poor scheune Grogs. Un dat weer wedder so richtig norddüütsch: Dat Beste an so'n diesigen, beestigen, griesen, biesterigen Dag is de Grog, jo, oder: sünd Grogs . . .!