Lütt beten platt

Wat kann enen dat opregen, wenn dat eerste Kind boren warrn sall! As Mann, meen ik. Joo, du, wenn ik dat in'n Froonkrink segg, denn juuchlacht se oder vertreckt minnachtig den Mund. En poormol wull ik dat dor al anbringen, man ik bün vorsichtig worrn: De Froons hebbt jo keen Ohnung! Kummst du dor ünner Mannslüüd mit rut, jo, de verstoht di, weet en Leed to singen, hebbt jo ok mol so in de Kniep seten . . .

Bi unsen Ollsten to'n Bispill, as dat noch gor nich echt so wiet weer, veerteihn Doog to Freuh wokeen harr dor de Last mit? De Mann! Ik müß no'n Telefonzell lopen (wi harrn noch keen Tele) un de Füürwehr anropen. Man dor telefoneer al een klöhn dor rüm. Ik reep: "Mook to, ik sall en Kind kriegen!" He harr to'n Glück en Insehn, ik kunn rin un de Nummer seuken . . ., un denn as'n Blitz no Huus, wat torechtgrabbelt for't Mitnehmen; kloor weer ik en beten dorchenanner, harr den Boodmantel stoots en Morgenrock inpackt, blots enen Pampuuschen, keen Tähnpasta. Denn hen no mien Froo, wat is nu beter: Wehdoog un stöhnen oder keen Wehdoog un kannst nicht helpen? Man denn keem de Krankewogen, un mit Händkenhollen susen wi af. Noher kemen Swestern un un af mit den Froo achter en Sooldöör . . . Ik leep nu den kohlen Flur wat tögerich op un af, un as ik op de Klock keek, do weern eerst acht Minuten rüm. Ober dat is Mannsoort, still lieden! Lütt beten Tietverdriev harr ik denn noch, as de Fohrer keem, he müß noch en Ünnerschrift hebben. Denn plink he mit to: "Is't dat eerste Mol, nech?", denn fründlich: "Dat loppt sik allens trecht, ik kenn dat, ik heff veer Kinner!" As'n Engel weer he. Denn müß ik wedder teuben, schees den Flur lang, tell de Dören, un in mi gung dat: Nu kumm endlich - kumm endlich - kum un loot ehr nich so lieden! Ji Froons, de mi nu toheurt, wi Mannslüüd denkt doch an joo dor binnen, un wi dreegt sotoseggen duppelte Wehdoog! Jo, un denn kummt doch mol de scheunste Ogenblick: En Swester weiht op di to, groleert di: "Dat is en Jung woorn!" Mann in de Tünn - scheun! Un bald kannst du ok rinkomen, un dien Froo kickt di glücklich an, un du sühst de lütt Schrumpelsnuut von dienen (eersten) Söhn!

Jo, dat is wunnerboor, dor kannst du all de Unroh un dat Opregen öber vergeten, ok de Last un Ümstännen, de villicht noch koomt. Wieltdes dien Froo nu scheun slopen kann un ehr Oppassen hett, muttst du nu, wo du di ok sehn lettst, dienen Söhn sotoseggen mol "pinkeln" loten, dat heet: Du muttst enen utgeben, un wannehr kummst du nu in de Puuch?

Denn kriggst du acht bet teihn Doog nich recht wat to eten, un all de Lopereen mit Anmellen un so . . . Würklich, dat eerste Kind to kriegen, dat is for den Mann, den Vadder, gor nich so eenfach!