Lütt beten Platt mit't Abendblatt

Ik wull en poor Rundstücken keupen, do weer ober de Ulenspegel Hans Beck vor mi. He sä: "Ein Schwarzbrot ohne Rosinen, bitte." De Verkeupersch keek em an: "Schwarzbrot mit Rosinen führen wir gar nicht!" - "Gut", sä Hans do, "dann bitte eines ohne Rosinen." Un he grien mi an.

Ik wull mi nu ok wiesen un freug de Bäckersche no Kokenaffall (Kuchenabfall). Ober se schüttkopp: "Dat mookt wi al lang nich mehr, Kokenaffall verkeupen. Den will keeneen mehr hebben, nich mol schenkt! Denn is de villicht op'n Slips peddt. Se sünd de Eerst, de dor no - na - no meist dortig Johr no froogt. Ik wull denn en Froo for ehren Köter wat mitgeben, do hett de Madam snippsch meent, ehr Hund kreeg wat Beters, peng!"

Ik heff denn mien Brötchen kofft un bün mit Hans rutgohn un heff von den Kokenaffall swöögt, den wi as Jungs no de School in de Osterstroot bi Bäcker Eschstruth for fief Penn kregen hebbt. Do meen Hans: "Jo, de weer ganz ornlich, veel Kanten von'n Botterkoken, nech! Man bi den lütten Bäcker op'e anner Siet, eben vor'n Isebek Kanool, du, de weer doch ,first class', ümmer leckern Glipsch von Creemsnitten mit binnen, hmm!"

Nu weern wi jo mit de Tung in ole Tieden reist, do keem Hans Beck hiermit vor Dag: He harr geern de Punschsnitten von Bäcker Julius Busch mucht, ok fief Penn domools. Dat hoge brune Gebackels harr so'n hööglich zoorten Rum-Smack, un bobenop seet en dicke, seute, root-witte Zuckerschicht! ",Iesenbohner' neumen wi den Koken", sä Hans, "un de Dinger harrn mi dat andoon! Wenn ik jichens fief Penn öber harr: hen no Julius Busch un en Iesenbohner kofft! Nu kreeg mien Modder mol unverwohrends Beseuk, as ik so teihn olben Johr oolt weer, un se schick mi mit'n Reichsmark no Bäcker Busch hen, Koken keupen. Wat meenst du, wat ik kofft heff?" - "Doch keen soßteihn Iesenbohners!", lach ik. "Doch, richtig, soßteihn Iesenbohners! Soßteihn scheune Punschsnitten. Mien Modder is meist in Omidam (Ohnmacht) fullen, as ik dormit ankeem. Se harr natürlich an Konditerstücken dacht, ok an Kopenhagener. Man soßteihn Punschsnitten! Se also ganz vergretzt mit mi hen no den Loden von Busch in de Weidenallee un schellt un schafudert mit de Verkeupersche rüm. Man de meent ganz dreug, se harr an enen Kinnergeburtsdag dacht, worüm denn nich?! Un trüchnehmen wull se de Dinger ok nich, dat droff se nich. Also koff Modder in de Iel richtigen Koken for ehren Kaffeequatsch, ok for een Reichsmark, ik kreeg ünnerwegens nochmol en düchtigen Segen. Man ik harr soßteihn Iesenbohners! Dat weer reinweg en Himmelssegen, dat weer en Oort Slaraffenland! Ik hool mienen Fründ Paul röber, to'n Spelen un so, un de hett veer Stück afkregen."

"Hans, du wullt doch nich seggen, dat du twolf . . . " - "Doch, ik heff twolf Punschsnitten wehneiht! Villicht weer ik dor jo mit in't Guiness-Book von de Rekorde rinkomen; ober dat geev't domools, gleuv ik, noch nich . . . !"