De hoochdüütsche Maulwurf hatt bi de Plattdüütschen en barg Nomens: Mullwupp, Mullwapp, Mullwark, ok Mullworp ward he nöömt, un in'n anner Gegend seggt se Winbewupp oder Winnewarp to em, annerswo nömmt se em Rillworm. Egentlich is he jo nützlich, he verspiest en barg Untüüg, Worms un Engelings un sogoor lütte Müüs!

Man nich dorum mag ik em lieden, ik finn em eenfach drollig, mit sien rode Näs, sien blinnen Ogen un sien beiden plumpen Schüffelvorbeen.

Ober segg dat nich mienen Nober Henry, denn geiht de hooch! Henry hett rundüm sien Huus en scheunen "Rasen" anleggt, en Rasen von allerbeste Grassorten, so wat for't Oog, weetst Bescheed? Meist een Johr gung dat ok goot mit den greunen un glatten Placken. Ober denn op 'nmol weern in düsse Herrlichkeit twee gries-brune Eerdhupens!

"Verdori, en Mullwupp!" schimpt Nober, hoolt sik en Hark un en Schüffel, mookt allens wedder schier un hett en poor Doog loter dree nee Sandhümpels op'n Rasen. Dat is so'n dree Moond her, un domools fung Henry sien Krieg gegen den Winnewupp an. Un he kloogt un schimpt: "Wo kriggt'n de Öös wedder weg?" Sien Frünnen un Kollegen geevt em Rootslääg, wo'n den Gangwöhler bi'n Kanthoken kriegen kann. Nober Reimers meent: "Utgroben den Keerl! Oppassen, wenn he smitt!" Wo oft hett Henry al op de Terrass' seten un keken; un wenn Mullwupp jüst an't Smieten weer, dor op Töhnspitzen mit en Escher hensleken un luurt, un denn: rinstoken - hoochsmeten - rinstoken - hoochsmeten! Ober heuchstens, dat he mol Sand in de Ogen un noch mehr Raasch (Wut) in'n Balg kreeg, Fründ Mullwupp weer ümmer al weg.

Do hett Henry sik annern Raat hoolt: Buddels ohn Bodden no den Gang rinstellen, denn huult de Wind op de Glaspiepen, dat kann de Mullwupp nich verknusen un haut af: ober nix von dat! Annermol sull Nober den Gang mit Öllappens verstoppen, ok mol olen Stinkfisch rinsteken, ober ok dat sleug nich an. - Ober ümmer wedder weern nee Eerdhümpels dor, von een Mullwupp alleen?

"Du muttst richtig Larm moken, dat könnt se nich verdregen", vertell em een. Also mook Henry Larm, leep mit sien Kinner op't Gras rüm un knall Sylvestercrackers af. Dat eenzige weer: De Nobers keken jem so gediegen an oder lachen ok spöttsch öber'n Tuun. Dat müssen tage Deerten sien, de weuhlen düchtig wieder. Un so is dat bet hüüt hin. Von Gröön is dor nich mehr veel to sehn. Un Nober Henry droffst op den Kroom nich mehr anspreken. Natürlich kunn he ok den Spooß nich verstohn, as een to em sä, he sull doch eenfach uttrecken! - Na, villicht kriggt he jo doch noch mol den richtigen Raat, dat he de Wöhlers losward. Nu is he ümmer noch beus dorchenannern; Henry süht keen Gespenster, he süht, ok in'n Droom, keen Gespenster, man ümmerlos Mullwupps . . .